Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου θα αναφερθούμε στο πρακτικό επίπεδο και τι πρέπει να κάνουμε όταν τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες που προαναφέρθηκαν (δυσκολίες στην κατανόηση, στον συναισθηματικό αλλά και στον συμπεριφορικό τομέα καθώς και στην επικοινωνία) τόσο στο οικογενειακό όσο και στο σχολικό περιβάλλον.
Πρώτα από όλα, η συνέχιση της κανονικής σχολικής εκπαίδευσης είναι απαραίτητη. Εφόσον παρατηρηθούν κάποια από τα συμπτώματα οι γονείς θα πρέπει να έρθουν σε επικοινωνία με τον δάσκαλο/ καθηγητή και να ζητήσουν μια τυπική παρακολούθηση του παιδιού στο σχολικό πλαίσιο για μερικές εβδομάδες ώστε να βεβαιωθούμε πως πρόκειται για δυσκολίες τις οποίες το παιδί εμφανίζει σε περισσότερα από ένα περιβάλλοντα της καθημερινότητάς του. Το σχολικό περιβάλλον οφείλει να βοηθήσει στην διαδικασία αυτή, μέχρι να γίνουν οι επόμενες κινήσεις.
Είναι χρήσιμο επίσης να αναφερθεί ότι πολλά από τα παιδιά που παρουσιάζουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες μπορούν να επωφεληθούν από τη βοήθεια των ειδικών εκπαιδευτικών που εντάσσονται στο πλαίσιο ενός καθημερινού σχολείου. Ωστόσο, υπάρχουν και περιπτώσεις όπου τα παιδιά εμφανίζουν πιο περίπλοκες ανάγκες και θα μπορούσαν να επωφεληθούν περισσότερο από την επιπλέον εξειδικευμένη φροντίδα που παρέχεται από ένα «ειδικό» σχολείο. Εάν το σχολείο πιστεύει ότι το παιδί έχει ή μπορεί να έχει κάποια μαθησιακή δυσκολία που χρήζει παραπάνω βοήθειας, θα πρέπει να γίνει κάποια ενημέρωση του γονέα σε σχέση με τα σχέδια που έχει το σχολείο για αυτές τις περιπτώσεις.
Στη συνέχεια, απαραίτητο βήμα αποτελεί η πλήρη κατανόηση και αποδοχή από το γονέα ότι θα χρειαστεί η ειδική διαπαιδαγώγηση για το παιδί του. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και άγχους φυσικά. Αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι το παιδί έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, ούτε ότι θα περιθωριοποιηθεί, ούτε ότι θα έχει θέματα προσαρμογής στην ενήλικη ζωή του. Η Ειδική Διαπαιδαγώγηση στοχεύει στο να εξαλείψει αυτά τα ζητήματα και αυτό θα επιτευχθεί ακόμη πιο άμεσα όταν οι γονείς του παιδιού έχουν πλήρη επίγνωση και αποδοχή της κατάστασης.
Έπειτα ακολουθεί το στάδιο της διάγνωσης. Ο γονέας/κηδεμόνας θα πρέπει να έρθει σε επαφή με κάποιον επαγγελματία ειδικής διαπαιδαγώγησης, ο οποίος, σε επαφή με το παιδί, θα εξετάσει και θα διαγνώσει επίσημα το παιδί, ώστε μετέπειτα να μπορεί να ακολουθηθεί η κατάλληλη θεραπεία. Ο ειδικός παιδαγωγός είναι εκείνος ο οποίος θα μάθει στο παιδί πως να μάθει. Η μέθοδος αυτή δεν είναι μία και ποικίλει ανάμεσα στα παιδιά. Διαμεσολαβεί, λοιπόν, ανάμεσα στο παιδί και τη μάθηση του καθώς και ανάμεσα στους γονείς και τις προσδοκίες για το μέλλον του παιδιού τους.
Η μέγιστη δυνατή βοήθεια στο παιδί επιτυγχάνεται όταν συνεργάζονται ταυτόχρονα οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και οι επαγγελματίες της Ειδικής Διαπαιδαγώγησης με κοινό στόχο την πλήρη αποκατάσταση του εκάστοτε παιδιού. Κάτω από αυτό το κλίμα φτάνουμε στα μέγιστα αποτελέσματα.
Τελευταίος παράγοντας αποτελεί η ηλικία. Σχετικά με την διάγνωση, όσο πιο γρήγορα γίνουν αντιληπτά τα συμπτώματα και όσο πιο γρήγορα έρθει το παιδί σε επαφή με τον ειδικό, τόσο το καλύτερο. Ειδικά αν μιλάμε για ηλικίες 2 – 5 χρονών στις οποίες το παιδί βρίσκεται στην προσχολική του ηλικία, θα ήταν αποτελεσματικό να έχουν αρχίσει η θεραπείες όσο το δυνατόν πιο πριν από το δημοτικό, ώστε το παιδί να ενταχθεί στο σχολείο ή τουλάχιστον στις πρώτες τάξεις του με λιγότερες δυσκολίες.
Σε αυτήν την περίπτωση βέβαια, που το παιδί δεν έχει πάει ακόμη σχολείο, θα πρέπει να κινηθεί ο γονιός αυτόνομα, χωρίς καθοδήγηση από το σχολικό εκπαιδευτικό περιβάλλον.
Τα εκπαιδευτικά προγράμματα που σχεδιάζει ο Ειδικός Παιδαγωγός μπορούν να λειτουργήσουν ακόμη και προληπτικά. Πώς; Αξιοποιώντας δημιουργικά τις δυνατότητες του κάθε παιδιού (με ή χωρίς ειδικές ανάγκες) μέσα από παιγνιώδεις βιωματικές δραστηριότητες, βοηθώντας το παιδί να οργανώνει το χώρο και το χρόνο του ποιοτικά, συμβάλλοντας στην βελτίωση της αυτοεκτίμησης του.
ΕΙΔΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ
ΝΤΖΟΥΡΟΠΑΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ
